Հայաստանում սկսվեց պատերազմ, հա տենց մենք շատ վատ հարեւաններ ունենք։ Դե ես նիգոդնիկ եմ, ոչ օգուտ կարամ տամ ոչ վնաս։ Բայց էս գրառումը դրա մասին չի։
Էսօր մտել էի «Ազատություն ռադիոյի» ադրբեջանական տարբերակի կայքը։ Եսիմ ինչեր էին խոսում, բոլոր նյութերը պատերազմի մասին էր։ Շատ ծիծաղելի լեզու ունեն դրանք, իրանց հնչյունները լրիվ բոց են։ Կիլդիմ մուլտիկի սկզբի մասը լրիվ իրանց տուֆտա լեզվի մասին ա ու շատ բոց ա /շայթան էրմենիստան քյավուրլար, կիիիլ դիմ/։ Մի քիչ բոցվեցի իրանց անաաասուն լեզվի վրա ու փակեցի կայքը։ RFE/RL -ի հայկական տարբերակն էլ հիմա մենակ պատերազմական լուրեր ա տալիս։
Հետո մտա «ազատություն ռադիոյի» ռուսական տարբերակի կայքը։ Այդ կայքում մի հատ մուլտիկ կար, որը պատմում էր ինչ-որ լեզբուհի աղջկա մասին, որի կյանքը շատ ծանր ա ու ինքը լիքը դժվարություններով ա անցնում, որովհետեւ «վատ» հասարակություն ա՝ չի ընդունում խեղճ աղջկա սեեերը։
Ստեղից շատ հուզիչ փիլիսոփայական հետեւություն։ Երկու երկրներում կռիվ ա ու իրանք հենց դրանով են մենակ զբաղվում։ Իսկ ահա ռուսների վիճակը լավ ա, իրանք հարուստ են, իրանց կյանքը կայֆ ա դարդ չունեն։ Դրա համար էլ ժամանակը լցնելու համար տարբեր խոյնյա գործերով են զբաղվում։ Գեյեր/բնապահպանություն/անտուն շունիկներ/ֆեմինիզմ/բարեգործություն ու էլի նման բաներ։
Սենց միտք եմ կարդացել «մարդու միտքը ինքն իր համար խնդիրներ ա ստեղծում ու ինքն էլ փորձում ա լուծել դրանք, բայց չի կարում քանի որ խնդրի պատճառը հենց միտքն ա»։
Նույն ռադիոյի երկրների նման տարբերությունը «Մասլոյի պահանջմունքների համակարգն» ա լավ նկարագրում, բայց ինձ թվում ա Լինուսը ավելի դիպուկ ա ասել «երբ բոլոր պահանջմունքները բավարարվում են ոչինչ չի մնում բացի զվարճանքից՝ just for fun»։