Ինձ ահավոր եմ զգում։
Ահավոր մենակ եմ ինձ զգում։
Չգիտեմ ինչ եմ անում։ Գնացել եմ հյուսիսային համալսարան իբր անգլերեն սովորելու։ Էս վերեեւի գրածը իրանց գրքից ա։ Իբր քանի անգամ ու քանի տեղ պետք ա գնամ ես որ էդ լեզուն սովորեմ… արդեն հոգնել եմ։ Ոչ էլ գրքի մեջ գրածն եմ կարում նորմալ տեսնեմ ու կարդամ. դե էն բժիշկը որը ակնոցի համար ա որոշել շատ վատն էր, ոչ հասկացավ իմ խնդիրը ոչ ուզում էր հասկանալ զուտ կլիենտ էի ստանդարտ բաներ ստուգեց մի բան գրեց ու ճամփեց ինձ։ Ու չգիտեմ թե ում մոտ կարելի ա գնալ, որ սրտացավ մարդ ու լավ մասնագետ լինի։
Լավ չշեղվեմ անգլերեն սովորելու մասին էի գրում,
Անիմաստ բան ա, անիմաստ փող եմ ծախսելու, սխալ լեվելից եմ եկել որը ինձ համար ոնց որ հեշտ ա։ մի երկու տարի առաջ էլ ամերիկյան գնացի չգիտեմ ինչքան ծախսեցի ու ի՞նչ օգուտ եղավ դրանից
Թեթեւի մեջ կտտացրել ա ինձ։ Գործի տեղը համարյա սաղ օրը մենակ եմ, ընկերներ չունեմ կոլեգգաներ չունեմ /ղեկավարս ա մենակ/ սիրած չունեմ.. շատ խառն եմ գրում, ահավոր ա իրոք ու իմ մտքերն էլ ա շատ խառը
Մենակությունը ահավոր ա, ոչ էլ մեկը կա ում հետ կարամ խոսամ (չէ հոգեբան. էդ անկապ ա, իրանք ընկեր չեն բացարձակ , վստահելի չեն իրականում , քո մոտիկը չեն)
Ինքս ինձ համոզում եմ որ տամ փողը գնամ էս դասերին որովհետեւ խոսալու առիթ ա
Չեմ հասկանում ինչեր եմ խոսում
Նուկի գրածն եմ հիշում «մի նվնվա»... արա սուչկա չեմ նվնվում իրոք վատ եմ
հա մեկ էլ էս գրքի վրա մեջբերման հեղինակի անունը
To reach ... the unreachable star ...
The Impossible Dream
( The Quest ) Don Quixote
աաա գժվում եմ